کارگردان هتل ترانسیلوانیا از کارتونها و هیولاها می گوید

برای یک کودک ۷ ساله ی تشنه ی کارتون که خانواده اش تازه از روسیه به شهر کلمبوس ایالت اوهایو آمده اند  هیچ چیز هیجان انگیز تر از یک تلویزیون جدید نیست که کارتون های قبلی را مجدداً پخش می کند.
گندی تارتاکفسکی میگوید: “در روسیه بیشتر یک انیمیشن پخش می شد. وقتی به اینجا آمدیم پدرم یک دستگاه تلویزیون خرید و ناگهان با دنیای “تام و جری”، ملوان زبل”، تمام کاتونهای برادران وارنر و تمام کارتونهای هانا-باربرا آشنا شدم. گرفتار شده بودم و هیچوقت از این اسارت در نیامدم.”
تارتاکفسکی ابتدا در کارتون نتورک کار انیمیشن را آغاز کرد و نیروی خلاق ساخت “آزمایشگاه دکستر”،  “Powerpuff Girls”، “جک سامورایی” و حالا کارگردان هتل ترانسیلوانیا ست.

این کمدی ۳ بعدی از صداهای آدام سندلر، سلنا گومز و سی-لو گرین استفاده برده . این فیلم شخصیتهای جدیدی به دراکولا، فرانکنشتین، مرد گرگی و دیگر شخصیتهای ترسناک کلاسیک بخشیده است.
در سال ۱۹۷۷ بود که پدر تارتاکفسکی که دندانپزشک بود خانواده اش را برای زندگی بهتر از مسکو به آمریکا آورد. آنها چند سال در اوهایو بودند تا اینکه به شیکاگو رفتند. تارتاکفسکی یادش می آید او و برادر بزرگترش سوار دوچرخه با پرهای سرخپوستی بر روی سرهایشان در کلمبوس بازی می کردند. “میدانید، جالب بود. دو پسر بچه ی روس آمده بودند و نقش کابوی ها و سرخ پوستها را بازی می کردند.”
او همیشه طرفدار کمدی بود و هیچوقت ژانر ترسناک را دوست نداشت.

تارتاکفسکی می گوید: ” خیلی می ترسیدم، هیچوقت فیلمهای آخر شب را نگاه نمیکردم. اولین باری که با فیلمهای ترسناک آشنا شدم از طریق ابوت و کاستلو بود با فیلم “ابوت و کاستلو به ملاقات فرانکنشتین می روند” و “ابوت و کاستلو مرد نامرئی را ملاقات می کنند”.

میدانید بزرگ شدن در اوهایو و شیکاگو با آب و هوایی که بعضی روزها بد بود و مجبور بودی داخل خانه بمانی و خب فیلمهایی بودند که بارها و بارها پخش می شدند. من برخی از آن فیلمها را ۲۰، ۳۰ بار دیده ام.”

سندلر صدای دراکولا را در می آورد که دخترش میویس (گومز) را از دنیای آدمها دور نگاه میدارد. دیگر صدا پیشگان کوین جیمز، استیو بوسمی و اندی سامبرگ هستند. جلسات ضبط صدا شبیه تکرر جلسات برنامه ی زنده ی شبهای شنبه بود. مولی شانون، دیوید اسپید و جان لوویتز (به نقش کواسیمودو گوژپشت فرانسوی که سر آشپز هتل می باشد) دیگر صداها را در می آوردند.
تارتاکفسکی می گوید: “بنظرم می آمد از ابتدا ضبط صدا دیوانه وار بود. ۶ ساعت تمام حرف زدن بدون مقدمه و فی البداهه داشتیم.” البته بر عکس این حرف شد.
“زمانی که آنها از جک خوششان می آمد خود را برده ی نقل آن حس می کردند و هرکاری می کردند تا آن را خوب از آب در بیاورند. زمانی که سندلر یا اسپید یا جان لوویتز خطی را می گفتند و افراد اتاق ضبط صدا نمی خندیدند (در استودیوی ضبط ۵ تا ۱۰ نفر بودند) می فهمیدند درست جک را منتقل نکرده اند. بنابراین آدام شروع می کرد بارها و بارها جمله را تکرار کردن و ناگهان ریتم، دینامیک و تن صدایش را عوض می کرد و همه می خندیدند. تماشای زنده ی این کار برایم خارق العاده بود.”

تارتاکفسکی که برای کار روی جنگ ستارگان و جک سامورایی سه جایزه ی امی برده می گوید سوئیچ کردن از تلویزیون به سینما آنطور که بنظرش می آمده ترسناک نبوده است. تارتاکفسکی می گوید: “مهمترین چیز آن بود که تجربه ی زیادی در اشتباه نقل کردن جکها داشتم. فیلمهای سینمایی بی رحمند. شما بودجه ای فراوان دارید و فشار زیادی هم رویتان است. اما زمانی که تصمیم گرفتم فیلمم را باید با داستان و بازی شخصیتها نقل کنم دیگر مشکلی وجود نداشت.”
کارگردان که سه بچه ی بین ۵ تا ۱۱ سال دارد امیدوار است افراد زیادی فیلم را ببینند اما هدف او خانواده ها بوده است “ما از ابتدا کاملاً می دانستیم می خواهیم فیلمی جالب پر از هیولا بسازیم یعنی بر عکس فیلمهای جالب و ترسناک.”