«داستان اسباب بازی» شروع یک نوستالژی

«داستان اسباب بازی» را می‌توان انیمیشنی دانست که شروع همه چیز بود.

«داستان اسباب بازی» نام انیمیشینی بلند ساخته پیکسار است. انیمیشنی که در قالب سه بعدی و در سال ۱۹۹۵ به پرده سینما ها راه یافت. نویسندگی و کارگردانی قسمت اول این سه گانه بر عهده «جان لستر» قرار داشت. «داستان اسباب بازی» را می‌توان انیمیشنی دانست که شروع همه چیز بود. شروع فیلم های بلند سه بعدی که مخاطب جدی داشتند.آغازی که انیمیشن را به عنوان بهترین های هر سال در مراسم اسکار، تبدیل به جایگاهی تثبیت شده کرد. همه چیز با پیکسار آغاز شد. کمپانی که «استیو جابز» پس از خروجش از اپل آن را پایگذاری کرد و ۱۰ سال طول کشید تا پدیده ای به نام «داستان اسباب بازی» را معرفی کند. پدیده ای که در سه رشته نامزد دریافت جایزه اسکار شد و جان لستر اسکار دستاورد مخصوص به عنوان جایزه ویژه آن سال را دریافت کرد.

«داستان اسباب بازی» روایت گر داستان مجموعه اسباب بازی هایی است که متعلق به کودکی به نام “اندی” است. اسباب بازی هایی که هنگام حضور نداشتن اندی جان می‌گیرند و جامعه ی کوچکی در همان اتاق برای خود تشکیل می‌دهند. همه چی آرام است و رهبری اسباب بازی ها به عهده عروسکی گاو چران به نام “وودی” است که صدا پیشگی اش بر عهده تام هنکس است. چرا که “وودی” عروسک محبوب اندی است و او را دوست می‌دارد. همه چیز طبق روال معمول عروسکان به پیش است، تا تولد اندی که او عروسکی به نام “باز لاتیر” را هدیه می‌گیرد. هدیه ای که بلافاصله به اسباب بازی محبوب اندی بدل می‌گردد. به ثانیه ای وودی محبوبیت قبلی خود را از دست می دهد و این آغاز ماجراجویی های قسمت اول «داستان اسباب بازی» است.

خصلتی که انیمیشن های پیکسار را همیشه یک سرو گردن بالاتر از دیگر کمپانی های رقیب قرار داده است، نوع نگاه این کمپانی به مقوله انیمیشن است. پیکسار انیمیشن هایش را تنها مختص کودکان نمی‌سازد. سازوکاری که برای ساخته هایش در نظر می‌گیرد عموما پوسته ای ظاهری دارد که کودکان را جذب کند. سپس در لایه های پسین اثَرَش سرشار از نوستالژی و مفاهیم اخلاقی و گاها فلسفی است. راهی که پیکسار با داستان اسباب بازی آغاز کرد و نمونه های تکمیل شده اش با وقار و عمق بیشتری در انیمیشن های «بالا»، «وال-ی»، «درونِ بیرون» نمود بصری پیدا کرد. عمقی که از درون آن قسمت سوم «داستان اسباب بازی» متولد شد. قسمتی که یکی از بهترین تجربه های انیمیشن در تاریخ سینما است.

فیلم از لحاظِ روایت داستان و شخصیت پردازی کاراکترهایش هوشمند عمل می‌کند. داستانِ منسجمی که داستان اسباب بازی به پیش می‌برد دارای گره های متعددی است که فهم آن برای کودکان آسان و دیدنش برای بزرگسالان لذت بخش است. شخصیت پردازی که “جان لستر” از اسباب بازی ها ارائه می دهد، حقیقتا به یاد ماندنی است. شخصیت هایی که باور پذیر اند و ما را با خود همراه می‌کنند. شخصیت “وودی” بی‌شک گل سر سبد این مجموعه است. کاراکتری که با گذشت ۲۲ سال از اکران قسمت اول، هیچگاه به فراموشی سپرده نشده است. شخصیت پردازی قوی و روحی که “تام هنکس” به وودی منتقل می کند، لحظه به لحظه شوقمان را برای قسمت چهارم این مجموعه که قرار است تابستان ۱۳۹۸ اکران شود را افزایش می‌دهد. همچنین شخصیت “باز لایتیر” که “تیم آلن” صدا پیشگی اش را بر عهده دارد نیز از دیگر کاراکتر هایی است که وودی را تکمیل می‌کند و ترکیبی به یاد ماندنی را به نمایش می‌گذارد.

داستان اسباب بازی شروع یک مسیر زندگی است. مسیری که دنیای کودکان را نشان می‌دهد. دنیایی وابسته به خیالات، پاکی و دوست های خیالی. دوستانی که نبودشان بزرگترین غم ها را بر قلبمان وارد می‌کنند. غمی که ساعتی بعد جای خود را به خوشحالی می‌دهد. همان اندازه دلسوزانه و همان اندازه متغییر. دنیایی که «داستان اسباب بازی» برای ما تصویر سازی می‌کند پر از درس است. از حسودی هایی که دوستی ها را قوی تر می‌کند تا قلب هایی که برای  عزیزان می‌تپد. فداکاری هایی که آموزش می‌دهد. اتحادی که یا آور می‌شود. همه و همه درس است. نکته ایی که کودکان و بزرگ سالان به راحتی قبولش می کنند. راه هایی که بر ناخودآگاه تأثیر می‌گذارد.

در نهایت؛ «داستان اسباب بازی» دنیایی را تخیل می کند که موازی دنیای ماست. دنیای احترام به هم نوع و دیگر اشیا است. دنیایی که همانند‌ش را در محصول جدید شبکه “HBO” یعنی “وست ورلند” مشاهده کرده ایم. دنیایی که اعمال ما ممکن است مسیر زندگی را تغییر دهد. نه فقط مسیر زندگی آدمیان. تأثیری که ممکن از بر بعد های دیگر رخ دهد. بی جان هایی که باعث رنجیدنشان شویم. ایده ای به همان اندازه مزحک و به همان اندازه تأمل برانگیز. “داستان اسباب بازی” یک قله است. قله ای که سالیان سال به عنوان مرجع یاد خواهد شد. مرجعی که راه آینده است. آینده ای که تخیل کردنش باید به اندازه واقعی بودنش فلسفی باشد.

منبع:netnevesht