سلاطین حقیقی جنگل

“راب لگاتو” سرپرست افسانه ای جلوه های بصری و “کالب دیشنل” فیلم بردار ، به دنبال پخش نسخه نمایش خانگی “فیلم شیر شاه” ، درمورد کار های نو آورانه خود در این فیلم صحبت میکنند.

“شیر شاه” به کارگردانی جان فاورو ،اکنون به صورت دیجیتال در کیفیت های HD ، Ultra HD 4K و درmovies anywhere  ، و به صورت فیزیکی در کیفیت های  Ultra HD 4K ، Blu-ray و به شکل DVD موجود است.

با انتشار نسخه نمایش خانگی فیلم انیمیشنی محبوب دیزنی “شیر شاه” با کیفیتهایK Ultra HD 4 ، Blu-ray و بر روی DVD ، اکنون این فیلم برای تماشا و تماشای دوباره و دوباره ، در دسترس میلیون ها طرفدارش در سرتاسر دنیا قرار گرفته است. این فیلم  بی نظیر با داشتن مستندی گسترده در زمینه ساخت فیلم و گروهی از ویژگی های دیگر ، توانایی برآورده کردن خواسته های سختگیر ترین علاقه مندان را نیز دارد.

با انتشار این فیلم برجسته ، سایت AWN (شبکه جهانی انیمیشن) از این فرصت استفاده کرده تا با “راب لگاتوی” افسانه ای‌ ، سرپرست جلوه های بصری فیلم و برنده‌ی سه جایزه اسکار ، و “کالب دیشنل” ، فیلم بردار معروف و نامزد شش جایزه اسکار (با آرزوی برنده شدنش در بار هفتم)، درمورد تجربیاتشان در کار بر روی “شیر شاه” صحبت کند.

ما پرسشمان را با لگاتو که یکی از جوایز اسکارش را بخاطر کارش بر روی “کتاب جنگل” برنده شده است ، شروع کردیم و از او پرسیدیم که آیا برای او “شیر شاه” بیشتر مانند ادامه همان کار “کتاب جنگل” بود یا کاملا متفاوت بود؟

او تقریبا با تعجب گفت : “من کتاب جنگل را تا حدودی با فیلم های موزیکال MGM متعلق به دهه‌ی ۴۰ و ۵۰ مقایسه میکنم، آن ها این فیلم‌ها را یکی پس از دیگری می‌ساختند و در ساختنشان بهتر و بهتر می‌شدند ، چون یک گروه یکسان از بازیگرها را داشتند که با هدف بهبود فیلم ها در هر بار، مدام یک کار یکسان را انجام میدادند. کتاب جنگل همان قدری که آن را ساختیم خوب بود، اما بعد از ساختش میدانستیم که چگونه پیشرفت کنیم”

به عنوان مثال لگاتو درباره ایجاد مناظر طبیعی در شیر شاه که بزرگترین چالشش بود صحبت کرد ، “منظره ، بخشی از تار‌ و پود داستان است  ، پس باید بهتر از چیزی میشد که در کتاب جنگل انجام دادیم. من هرگز از نمای بازی که برای کتاب جنگل درست کرده بودیم ، ۱۰۰% راضی نشدم ، با اینکه چشمهایم آن را باور میکرد اما میتوانستم جعلی بودنش را بفهمم. در شیر شاه ما برای ساخت  یک ظاهر واقعی، بیشتر به شبیه سازی تکیه کردیم و این کار جواب داد، چون تقریبا واقعی هست ، یعنی در ساخت آن از فیزیک دنیای واقعی استفاده شده و انیمیشن دستی نیست. باد می‌وزد و کاری که واقعا باید بکند را میکند . همین موضوع درمورد آب هم صدق میکند. یعنی شما شبیه سازی را میسازید و به آن اجازه میدهید تا هر کاری که واقعا بر اساس نیروهای آب انجام می‌دهد را انجام دهد . حالا هر مولکول در پس زمینه، فقط یک نقاشی مات نیست ، بلکه یک مدل کامل سه بعدی از مولکول واقعی است. انجام این کار خیلی بیشتر طول می‌کشد، تلاش و زمان و قدرت رایانه ، نجومیست،اما نتیجه‌ی کار هم فوق العاده است.”

و کار در این محیط مجازی طور بود؟ به خصوص برای کسی که شغل و احساسش پیرامون فیلم سازی لایواکشن ساخته شده؟!

دیشنل گفت : ” شما درمورد واقعیت مجازی صحبت میکنید، ولی باید بگویم که وقتی که کار را شروع کردید و به آن عادت کردید ، دیگر قسمت مجازی از بین میرود و حس میکنید که واقعیست. آنجا چمن و درخت و حیوانات وجود داشتند، میتوانستید آنها را ببینید و اطرافشان حرکت کنید و هر کاری که در واقعیت انجام می‌دهید را میتوانستید انجام دهید . ابزاری که راب و مگنوپوس تهیه کرده بودند ، مثل دوربین ،هدست و سر متحرک ، ریل دالی و جرثقیل ها و توانایی استفاده از یک دوربین ثابت ، منظورم این است که تمام این ابزارها دقیقا شبیه ابزارهایی بودند که من قبلا با آنها کار کرده بودم ، با این تفاوت که این ابزارها در فضایی مجازی قرار داشتند.”

به گفته‌ی فیلم بردار “وقتی که جان فاورو (کارگردان) درمورد ساخت فیلم با من صحبت میکرد ، گفت ، گوش کن ، من از تو میخواهم که  فیلمبرداری این فیلم را انجام دهی، چون تو ۴۵ سال است که از واقعیت فیلم برداری میکنی و میدانی که یک فیلم واقعی باید چگونه باشد و از تو میخواهم که این احساس را به ساخت این فیلم منتقل کنی ، و این کاری بود که ما انجام دادیم”

دیشنل گفت تنها چیزی که حین کار کردن در دنیای مجازی وجود نداشت، بداهه پردازی بود ، ” بداهه پردازی موفقیت آمیز برخی از بازیگران با یک خط یا ارائه‌ی چیزی غیرمنتظره.” وی افزود :”اگر چه ، بیشتر از چیزی که از این نظر از دست رفته بود، توسط آزادی و امکانات جدید برای کاوش که به وسیله‌ی محیط دیجیتال ایجاد شده بود ، جبران شد”

او توضیح داد که : “در فیلم میهن پرست  ]اثری در سال ۲۰۰۰ با بازی مل گیبسون و فیلم برداری دیشنل[ ما سکانس های نبرد بزرگی را با ۶۰۰ بازیگر داشتیم (که سپس با استفاده از جلوه های دیجیتال به ۵۰۰۰ نفر افزایش پیدا کردند) ، ما تصاویر خوبی میگرفتیم، اما هیچوقت نمیتوانید تصویری بگیرید که شاید فقط لحظه‌ی کوتاهی در فیلم نشان داده شود، چون در این صورت تمام صحنه های دیگر بازی را هدر خواهید داد. اما در شیر شاه میتوانستیم این تصاویر را ثبت کنیم که این خیلی با ارزش بود. به عنوان مثال، در صحنه‌ی فرار گوزنها ، اگر این صحنه به صورت زنده و واقعی اجرا میشد ، احتمالا باید ۹ یا ۱۰ دوربین را در طول دره قرار میدادید و بهترین تصاویری که میتوانستید را همانجا میگرفتید ، اما هیچوقت نمیتوانستید تصویری مانند سیمبا در حال دویدن و سپس مخفی شدنش در پشت یک سنگ و قوز کردنش هنگامی که گوزنها از رویش می‌پرند را ثبت کنید ، چون در فیلمبرداری زنده ، این صحنه جایی نیست که بخواهید دوربین را روی آن متمرکز کنید.”

او اضافه کرد: “شما هنگام فیلمبرداری به طور زنده ، کارها را اولویت بندی میکنید، چون میدانید که به خاطر پیچیدگی و هزینه‌ی انجام دوباره‌ی هر قسمت، فقط یک یا دوبار فرصت دارید که تصویر را بگیرید. در این فیلم ما چنین محدودیتهایی نداشتیم، بنابراین میتوانستیم آن لحظه های شگفت انگیزی که واقعا مهم بودند را کشف کنیم و میتوانستیم برای خواندن احساسات‌ صورت یک کاراکتر یا درک احساساتشان از حرکت بدنشان ، تصاویری را از فاصله های مختلف ضبط کنیم.”

لگاتو افزود: “رویکرد اکشن زنده ما در فیلم ، این بود که از چیزهایی که شخصا کنترلی روی‌شان نداشتیم بهره برداری کنیم تا اجازه دهیم که زیبایی طبیعی اتفاقات تصادفی زندگی بر فیلم غلبه کند. و همچنین سعی کردیم که همان تکنیک تکراری که در لایواکشن استفاده میشود را به کار بگیریم، یعنی جایی که ممکن است مجبور شوید یک حرکت را چندین بار انجام دهید تا درست انجام شود . ما برای فیلم از این روش تقلید کردیم . با آن نجنگید، سعی نکنید آن را اصلاح کنید ، فقط از آن استفاده کنید. اگر دوست دارید ۱۵ برداشت انجام دهید و سپس همان برداشتی که بیشتر از همه دوستش دارید را انتخاب کنید. همین کار در مجموع کل فیلم را ایجاد میکند.”

همانطور که دیشنل خاطر‌نشان کرد ، ناقص بودن لزوما چیز بدی نبود: “اگر ما حیوانی را دنبال میکردیم و لحظه‌ای از بازی را از دست میدادیم، اگر‌چه که میتوانستیم هرچقدر که میخواستیم صحنه را تکرار کنیم و آن را بی نقص کنیم ،اما میگذاشتیم که آن صحنه در فیلم باقی بماند، چون میخواستیم بیننده احساس کند که مانند تمام فیلم های لایواکشن ، شخصی پشت دوربین در حال تصمیم گیری بوده. “

در آخرین یادداشت، با تغییر بحث از واقعیت مجازی به واقعیت واقعی، دیشنل ابراز امیدواری کرد که این فیلم از جنبه ای دیگر الهام بخش باشد. او با یادآوری سفر پژوهشی اش با دیگر اعضای گروه به کنیا ]که در DVD نیز ثبت شده[، گفت که همه‌ی آن‌ها میخواستند که این فیلم ” ادای احترامی به زیبایی شگفت انگیز آفریقا ( ذخیره گاه ماسایی مارا، پارک ملی امبوسلی ، کوه کنیا ) و تمام محیط زیست زیبایی که در این فیلم نشان داده شد ، باشد. امیدوارم مردم درک کنند که این زیبایی ارزش محافظت و ذخیره را دارد . “

ترجمه: خانه انیمیشن

منبع: awn