رالف خرابکار با فن آوری جدید نورپردازی وافکت می درخشد

سیستم نورپردازی BRDF جدید دیزنی مجموعه ای از ابزارهای جدید تکنیکی است که در خط تولید انیمیشن استودیو به کار گرفته میشوند.

جذب نشدن به گرافیک خارق العاده ی آخرین انیمیشن دیزنی “رالف خرابکار” کار بسیار مکلی است . در حالیکه اغلب استودویوها در هر پروژه ادعا میکنند کارشان نو آوری داشته اند فقط کمی از آنها واقعاً چنین میکنند. در مورد دیزنی مدیر فنی آن اندی هنریکسون از ابزارهای نوین دیجیتال برای کار استفاده کرده که به هنرمندان استودیو امکان کارهای خارق العاده ای را داده تا انیمیشنی واقعاً دیدنی بسازند.

طبق گفته ی هنریکسون: رالف خرابکار ، یکی از پیچیده ترین فیلمهایی است که در دیزنی تولید شده است . بدست آوردن بهترین تصویر در فیلمها نتیجه ی استفاده از بهترین فن آوریهاست. کیفیت برنامه ی اصلی تجارت ماست . بنابراین باید خودمان فن آوری ای تولید کنیم که بتواند در راه ساخت بهترین فیلمها کمکمان کند. این کار ترکیب هنر و فن اوری است که نتیجه ی آن را بر پرده ی سینما می بینید. این همان چیزی است که همواره دیزنی را متفاوت نگه داشته است.

برای “رالف خرابکار” علاوه بر اصلاح و نوسازی خط تولید و استفاده از یک دوربین فیلمبرداری شکار حرکت مجازی جدید که به کارگردان فیلم ریچ مور و هنرمندان لی اوت اجازه میداد بصورت همزمان در صحنه های فیلم همراه با ساخت آن حرکت کنند و حرکتهای دوربین را اصلاح نمایند .

BRDF یا همان توابع توزیع انعکاس دوجهته ی دیزنی هم (که سیستم نورپردازی جدیدی بر مبنای این ایده است که چگونه سطوح بصورت واقعی و سینمایی و به شکل فیزیکی با نور واکنش میدهند) به کمک گروه آمد . کارگردان نور و تصویر آدلف لوسینسکی توضیح میدهد: “BRDF دیزنی ترکیب نحوه ی واکنش سطوح و راهی است که نور صحنه را روشن میکند. این نورپردازی کاملاً با نورپردازیهای فیلمهای قبلی متفاوت است.”

طبق گفته ی لوسینسکی با سیستم نورپردازی و سایه زنی قبلی نورهای صحنه باید طوری عمل میکردند که تماشاچیان فریب بخورند و تصور کنند نورپردازی باورکردنی است. با BRDF هم تصویر واقعی تری خواهید داشت و هم انعکاس نور روی سطوح طبیعی تر جلوه میکند. لوسینسکی ادامه میدهد : ” در دیزنی میخواستیم به نتیجه ای برسیم که از نظر فیزیکی باورپذیر و دقیق باشد و از طرفی هنری هم باشد. این کار باعث شد تصویری به دست آوریم که خیلی دیزنی وار است.”

در صحبت با لوسینسکی ، دستیار کارگردان نور و تصویر بریان لیچ، مشاوران جلوه های ویژه سزار ولاسکوئز و دیوید هاچینز و مشاور جلوه های ویژه ی ویدئویی اسکات کرسویج به شرح مشکلات و موانع موجود پرداختند یا همان اصطلاحاً “دنیاهایی” که داستان در آن شکل میگیرد.

همه چیز در Sugar Rush باید جذاب ، کارتونی و مهمتر از همه خوشمزه به نظر میرسید .

نور، دوربین، جادو!

همانطور که قبلاً هم گفتیم دیزنی یک سیستم جدید نورپردازی و سایه زنی ابداع کرد که از ابتدا فیلم را تحت تاثیر قرار میدهد. سر مهندس دیزنی برنت بورلی برای بدست آوردن الگوریتمی جدید جهت نورپردازی طبیعی تر از پایه به بررسی اثر نور و مواد واقعی بر روی هم پرداخت تا به نورپردازی واقعیتری برسد. مطالعات او در مورد نور روی بیش از ۱۰۰ متریال مختلف انجام گرفت تا نتایج این بررسیها در طراحی الگوریتم جدید موثر واقع شود.

BRDF به آن معناست که نورهای کمتری برای پردازش در صحنه مورد نیاز هستند تا انعکاس دقیقتری از صحنه بدست آید که صحنه را به طریق بصری هم زیباتر کند. حالا دیگر نورها بیشتر فیزیکی انعکاس پیدا میکنند. نتیجه ی کار تصویر واقعی تر از کار است.

یکی از مهمترین مشکلاتی که گریبان اعضای دیزنی را در این کار گرفت ساخت غذا به صورتی بود که طبیعی تر و باورپذیرتر باشد و خوشمزه هم به نظر برسد ، با وجود آنکه بررسی های جالبی برای خلق هر دنیا انجام شد بیشترین حجم کار روی Sugar Rush انجام گرفت که ۵۰ درصد فیلم را شامل می شود. ساخت دنیای کاملی از آب نبات بی همتاست و برای اینکه همه چیز طبیعی به نظر بیاید کاری بسیار شاق و طاقت فرساست. مثل اغلب انیمیشنها تیم سازنده نیاز به متریالهای نمونه و رفرنس داشت تا بتواند کار خوبی ارائه دهد.

بنابراین گروه توسعه ی تصویری انیمیشن به بزرگترین نمایشگاه اب نبات جهان در کلن آلمان سفر کردند تا خود را در آب نباتهای سراسر دنیا غرق کنند. آنها غرق در نورپردازیهای جالبی شدند که برای تمایش آب نباتها به کار گرفته شده بود. برخی از آب نباتها حتی در محفظه هایی جداگانه با نور پردازی کوچک و اختصاصی همراه بودند که بیشتر برای جواهرات از آن نورپردازیها استفاده می شد تا تلالو و انعکاس جواهر بهتر به چشم بخورد. بعد آنها به شرکت تولید کننده ی اب نبات رفتند تا ببینند پویایی یک شرکت عظیم تولید آب نبات به چه صورت میباشد. مثلاً این مورد را هم مورد بررسی قرار دادند که چگونه مارش مالو (نوعی شیرینی خمیری) روی نقاله ها از سمتی به سمتی دیگر میرود و از بالای سر مدیران کارخانه حرکت میکند. آنها از نانوایی و کارخانه های دیگری هم که در آنجا غذای زیادی تولید و بسته بندی میشد بازدید به عمل آوردند.
بعلاوه تیم از چند عکاس مواد غذایی هم پرسید چگونه نورپردازی میکنند.

همانطور که لیچ میگوید آن عکاسان سعی داشتند غذا را خوشمزه جلوه دهند. بنابراین اعضای دیزنی هم بررسی کردند از چه نورپردازیهایی باید استفاده کنند و از چه نورپردازیهایی پرهیز نمایند. یکی از موارد مهم استفاده از رنگهای گرم در سمت سایه بود تا غذا خوشمزه تر و جذابتر به نظر برسد.

آنها به بررسی تصاویر دو نوع غذا پرداختند ، غذاهایی که دوست دارند بخورند و غذاهایی که نمیخواهند بخورند ، تا متوجه شوند چه چیز در غذاها آنها را به خوردن ترغیب میکند . اصولاً مردم دوست دارند بدانند چه میخورند . آنها فهمیدند رنگهای تیره و اشباع شده رنگهایی هستند که عکاس دوست دارد از آنها پرهیز کند بنابراین نور ملایمی استفاده میکند که صحنه را واضح تر نشان دهد. بنابراین انها هم سعی کردند در کار انیمیشن رالف از نورهای شدید و سایه های حواس پرت کن اجتناب کنند تا توجه بیننده به غذا جلب شود. همچنین مشخص شد بهترین عکسهای غذاها انهایی هستند که تمام اجزای غذا در آنها واضح و مجزا دیده میشود. در این عکسها میتوانید دقیقاً بگویید در غذا چه موادی بکار رفته است.

بعد تیمهای نورپردازی و جلوه های ویژه داخل استودیو یک آزمایشگاه عکس راه اندازی کردند تا عکسهایی به عنوان مرجع به هنرمندان ارائه نمایند. تمرکز آنها بر این موضوع بود که چه نورهایی غذا را بهتر نشان میدهند. آنها از فیلترهای پلاریزه برای جداسازی انعکاس و انکسار نور استفاده کردند. لیچ در این مورد میگوید : “برای مثال ، ما زندانهایی داشتیم که از حبه قند ساخته شده بودند ، میخواستیم ببینیم باید آنها را چگونه بسازیم. قبل از ساخت هرگونه مدلی آزمایشهایی انجام شد. همینطور میخواستیم ببینیم کوه های شکلات که با نور آبنبات ها روشن شده اند به چه شکل در می آیند.”

در فیلم صحنه ای است که کشتی رالف با جنگلی از آب نباتهای میله ای برخورد میکند و روی خامه ها سر میخورد ، برای آزمایش لیچ یک کشتی اسباب بازی را به خامه های کیک زد و نتیجه این تصادف خوش آیند بسیار جالب و دور از انتظار بود ، شکلهایی روی خامه تشکیل شد که کسی انتظار نداشت و همین شکلها کمک کردند مدل نهایی ساخته شود.

از همان ابتدا تیم جلوه های ویژه داستان را مطالعه کرد تا مشخص شود چه جلوه های ویژه ای برای فیلم لازم است و از همان ابتدا مشخص شد “رالف متلاشیش کن” از هر انیمیشنی که قبلاً کار کرده بودند بیشتر نیاز به افکت دارد . تیم روی سه دنیای اصلی فیلم متمرکز شد تا آنها را علاوه بر جنبه های انیمیشن و طرح بندی (لی اوت) از دید افکتها هم با هم متفاوت بسازند.

ولاسکوئز توضیح میدهد توقعات جان لستر و مور از آنها چه بود : “لستر و ریچ مور از ما میخواستند افکت هر دنیا را متفاوت با افکت دنیای دیگر بگیریم تا دنیاها باهم متفاوت باشند و با دیدن افکتها بیننده متوجه شود کدام دنیا را میبیند ، آنها از ما خواستند حتی انفجارها هم در هر دنیایی متفاوت با دنیای دیگر باشند .

آنها به همراه کارگردان هنری مایک گابریل برای تعیین قوانینی برای انجام افکتها جلساتی برگزار کردند. دنیای ۸ بیتی”نایس لند” نیاز به حرکات و شکلهای ساده داشت . دنیای “شوگر راش” نیاز به انیمیشنی کلاسیک تر و کارتونی تر با افکتهای جالب و دلپذیر داشت . این دو دنیا درست در نقطه ی مقابل دنیای “هیروز دیوتی” بودند که تا حد ممکن باید واقعی و غیر فانتزی به نظر میرسید.

دنیای دهه ی ۸۰ ی بازیهای ۸ بیتی نایس لند نیاز به افکتهایی خاص دنیای بازیهای ویدئویی اسپرایتی آن زمان داشت. برای مثال دود نشان دهنده ی الگوهای تکرار شونده بود و شکلهای صاف و پیکسلی شبیه مکعب هم این دنیا را تکمیل میکرد. صحنه ی آتش داخل اجاق به عنوان صحنه ی ثابت و تکرار شونده در نظر گرفته شد. برای صحنه ای که رالف با مشتش کیکی را متلاشی میکند از هنرمندان دو بعدی ساز کمک گرفته شد.

صحنه ی دهه ی ۹۰ ای مربوط به شوگر راش نیاز به صحنه ای کارتونی داشت که در آن اشیاء جذاب و دوست داشتنی به نظر بیایند. و البته چون همه چیز در دنیای شوگر راش غذاست همه چیزی باید خوشمزه به نظر می آمد. بنابراین برای نمونه ابرهایی از پشمک ساخته شد که در هماهنگ با نقاشی مات پس زمینه و به گونه ای ۳ بعدی باشد . دود و گرد و خاک ماشینهای مسابقه ای هم مثل خامه هایی بود که از پشت ماشینها ظاهر میشد .

وقتی رالف توی یک چاله از تافی سقوط میکند هنرمندان جلوه های ویژه به او چتری زیبا میدهند که شبیه آلیس در سرزمین عجایب دیزنی میباشد . برای تافی ای که در دهان رالف گیر کرده و از لب بالایی تا لب پایینیش کشیده شده هم تیم جلوه های ویژه شبیه سازی را امتحان کرد اما از نتیجه راضی نبود چون جدا از صحنه ی انیمیشن به نظر می آمد. بنابراین به هنرمند دو بعدی سازی وظیفه دادند افکتهایی به تافی اضافه کند تا آن را طبیعی تر جلوه دهد.

در مورد دنیای پیروز دیوتی تیم سازنده میخواست تصویر هم واقعی و هم متفاوت با دو دنیای دیگر باشد . بنابراین کار نیازمند لایه های افکت ماهرانه ای بود که احساس طبیعی بودن فضا را به بیننده بدهند و صحنه ی جنگ را خوب از آب در بیاورند . این به معنای استفاده از انواع مختلف دود ، بخار ، نور ناشی از شلیک سلاح ها ، ریختن زباله ها در فضا (شبیه فیلم نجات سرباز رایان) ، حرکت دادن همیشگی به اشیا و همه ی آنچیزهایی بود که احساس واقعی بودن را در صحنه به ما میدهند. در نهایت از طریق تصاویر به بیننده اینطور القا میشد که انگار خود او در نقش قهرمان ظاهر شده است و در بازی پیش می رود.

در مورد دنیای هیروز دیوتی آنها نیاز به لایه های افکت ماهرانه ای داشتند که حس واقعی بودن فضا، هرج و مرج جنگ، نور اسلحه هایی که در حال شلیک بودند، دود، بخار و زباله ها  را به مخاطب بدهد.

اینهمه افکت با این زمان کم … و این همه مشکلات !

طبق گفته ی کرسویج افکتهای بسیار مختلفی در فیلم استفاده شده اند و تا زمانی که از شبیه سازی استفاده نشود نمی شود گفت آیا شبیه سازی کار خواهد کرد یا خیر. “افکتهایی با سبکهایی کاملاً متفاوت در فیلم هستند که همه ی آنها از روی آزمایش و خطا بدست آمده اند. ما همیشه سعی میکردیم از شبیه سازی استفاده کنیم اما زمانی که جواب نمیگرفتیم رو به جلوه های ویژه ی ۲ بعدی کشیده شده با دست می آوردیم.”

در این فیلم نقش طراح افکتها متفاوت بود. همانطور که ولاسکوئز شرح میدهد نرم افزارهایی که امروزه به بازار می آیند برای این هستند که کار واقعی جلوه کند . “اما ما در این فیلم دنبال اینکار نبودیم . ما افکتهایی با سبکی خاص میخواستیم و آنقدر به جلوه های ویژه ی دو بعدی مدیون هستیم که برای زمانبندی و کامل کردن شکلها تیمی از هنرمندان دو بعدی ساز را هم به کار گرفتیم تا در کنار افکتهای کامپیوتری افکتهای دو بعدی هم داشته باشیم و شبیه سازیهای کامپیوتری را هم بهینه کنیم . آنها روی افکت کامپیوتری چیزهایی اضافه میکردند تا نشان دهند چگونه به طریق دو بعدی میتوان افکتها را با سبک مشخص تری به وجود آورد .”

استوری بورد

لی اوت

 انیمیشن

 افکتها

 نورپردازی

با وجود اینکه نورپردازی و جلوه های ویژه تماماً مشکل بودند تیم بیشترین زمان را صرف دنیای شوگر راش کرد . در این دنیا تمام چیزها باید خوردنی بنظر می آمدند.

لیچ توضیح میدهد : “یکی از مشکلات بزرگ آن است که ما معمولاً زمانی که اسم غذا را می شنویم یک بشقاب به ذهنمان می آید که درون آن غذاست و با خود میگوییم باید این را بخورم اما زمانی که در دنیای شوگر راش قرار بود تمام چیزها (نه یک چیز) خوردنی باشند باید توجه ها را به نوعی به جایی که میخواستیم جلب میکردیم و در عین حال غذاها را خوردنی جلوه میدادیم.”

اندازه ها هم مشکل بزرگی بودند اینکه چگونه پودر کاکائو یا خرده های کیک را در انیمیشن به صورت کف دنیای شوگر راش نشان دادند طوری که مغز ما میگوید شاید اینها گرد و خاک یا شن و ماسه باشند . زیرا معمولاً ما روی این چیزها راه میرویم نه روی کیک و شیرینی! طبق گفته ی کرسویج : ” درختهای تزیینی کوچکی که تا به حال روی درختهای کریسمس حاضر بوده اند در این انیمیشن درختان سر به فلک کشیده را میسازند. از زمان تنظیم دوربین با خودمان میگفتیم چگونه میتوانیم این دنیا را به شکلی که میخواهیم پهناور جلوه بدهیم ؟ “

اندازه ها هم مشکل بزرگی بودند. زمانی که از پودر کاکائو یا خرده های کیک به عنوان زمین استفاده می کنید مغز شما فکر میکند شن و ماسه هستند.

ماهیت تکراری نورپردازی و افکتها به این معنا بود که هرچه فیلم پیش می رفت تغییراتی در آنها باید انجام میگرفت. ولاسکوئز میگوید باید داستان را دنبال میکردیم اما جاهایی بود که داستان به نوعی پیش میرفت که نمیتوانستیم از متریالهایی که با زحمت ساخته بودیم به دلیل تغییر داستان یا محیط آن استفاده ی مجدد کنیم و تغییرات اجتناب ناپذیر بود. در پایان روز همیشه دوست دارید کاری که کرده اید بهترین بوده باشد. ما در دیزنی کارهایی کرده ایم که در زمانهایی که نیاز به کارهای تکراری داشتیم یا رندرهایی را باید چندین بار انجام میدادیم امکان آن به راحتی فراهم باشد. برای این فیلم ما بخش رندر را دو برابر اندازه ی قبلیش کردیم.”

لوسینسکی هم میگوید : “کار ما تکرار و تکرار بود ، خیلی از دنیاهایی که روی آنها کار کردیم در انیمیشن نهایی نیستند ، چون بهر حال در طی داستان متوجه میشدیم چه جاهایی به داستان نمیخورند و کار به همین ترتیب با حذف آن قسمتها بهتر و بهتر میشد. این استودیو واقعاً از شما نهایت کاری را که میدانید طلب میکند. هرجا که داستان یا نورپردازی و افکتها ایده ی بهتری به ذهنمان میرسید همان را پیاده میکردیم تا کار بهتر و بهتر شود.”

فن آوری جدید BRDF به دیزنی این امکان را داد تا از المانهای نیمه شفاف استفاده کند تا حس آدامس بودن را به صحنه بدهد.همچنین سایه زن انکساری هم که در پشت صحنه ی تصویر می بینید تصویر را شبیه آب نباتهای ژولی رنچر در آورده است.

لوسینسکی ادامه میدهد : “در دنیای شوگر راش، از روشی که غذاها را نورپردازی میکردیم خوشم می آمد. تصویر چشم نواز و خوشمزه به نظر میآمد . اینکه همه چیز را خوشمزه نشان دهیم سخت بود با این حال از پس نورپردازی سینمایی آن بر آمدیم. BRDF جدید این امکان را داد تا همه چیز را به شکل آدامس تصویر کنیم و سایه زن انکساری هم کمک کرد در پشت صحنه تصویری شبیه آب نباتهای ژولی رنچر داشته باشیم. برای دیگر متریالها مثلاً حبابها میبینید کار به قدری طبیعی جلوه میکند که زمان تماشای قیلم تصور میکنید حبابها داخل تلویزیون یا سینما شده اند. تا به حال نتوانسته بودیم در استودیو چنین کاری بکنیم.”

در انتها هم هنریکسون میگوید : ” از استفاده ی فوق العاده ای که از BRDF ما در این فیلم شد به خود میبالم. بدون این فن آوری نمیتوانستیم چهار دنیای متمایز را با این بودجه ها بسازیم. اگر از BRDF استفاده نمیکردیم بر خلاف باور دیزنی عمل کرده بودیم که اعتقاد به پر و بال دادن بیحد و مرز به تصورات دارد. تا به حال کمپانی انیمیشن دیگری را ندیده ام که مانند ما عمل دقیق کرده باشد.”