انیمیت انواع راه رفتن (قسمت پنجم)

انیمیت راه رفتن همواره یکی از سخت ترین چالش های یک انیماتور است.

در قسمت اولاین آموزش با کلیاتی از راه رفتن، در قسمت دوم با مفاهیمی همچون احساس وزن کردن، تنظيم TEMPO و يا گام ، در قسمت سوم با مکان گذشت و يا شکست ( کليد نهايی راه رفتن ) و در قسمت چهارم با برخورد پرشی دوتايیTHE DOUBLE BOUNCE    آشنا شدیم و حالا ادامه این آموزش…

تغييرات در راه رفتن ها

اين يک روش است :   

بدن را به همراه سر، کول و  . . .  در طرح کليد نهايی( کرانه ) خم کرده. طرح گذشت پايين رفته و پاها به طور کاملاً غير عادی خم می شوند. نتيجه خيلی جالب خواهد بود. 

حال بدون تغيير دادن کرانه ها، طرح گذشت را بالا برده و زانو را صاف می کنيم. زانويی که بدن را نگه داشته صاف می شود و زانوی ديگر به طرف داخل خم می شود. ولی طرح بعدی را پايين ببريد ( تا معمولی شود) و پاها به بيرون خم شود و در طرح بعد پا فقط به جلو می آيد. ( بدن هيچ تغيير نخواهد کرد فقط پا تغيير پيدا می کند.)  نتيجه ای کاملاً متفاوت می دهد ! 

با تغيير دادن همان سه طرح پايه ما می توانيم تا ابد، انواع راه رفتن ها را بوجود بياوريم. 

اين چطور است ؟ کرانه ها را با تغيير پا در نظر گرفته و طرح گذشت را در بالاترين حد قرار بدهيد 

اين يکی چطور است ؟ 

همه ی زانوها را شکسته و شروع کنيد. 

در اينجا می خواهم بگويم فقط روش فکر کردن به قضيه و نوع ديد مهم است. يک روش کاملاً ساده برای بوجود آوردن يک راه رفتن کاملاً معمولی و يا کاملاً غير معمولی و هر چه بين اين دو است. 

اين يک حرکت زنانه با همان فرمول های کلی است. 

کول با باسن هيچ ارتباطی ندارد. 

حال فرض کنيد که بدن را به عنوان يک حجم کلی در نظر نگرفته و تمام قسمت های آن را به حرکت در بياوريم      سر وکول در طرح گذشت          تغييرات بی نهايت هستند . . . 

با اين که خيلی از حرکات غير ممکن بنظر می رسند با اين حال زمان بندی آن بايد طبق واقعيت تنظيم شود به همين جهت می توانيد چيزی شبيه به آن در واقعيت را در نظر گرفته و اندازه گيری زمانی کنيد. 

من از ميلت کال يک روز پرسيدم که برای زمان بندی يک راه رفتن زنانه چه کار می کند ؟  گفت : « در را می بندم، چون اگر کسی من را ببيند احساساتش برانگيخته خواهد شد. » 

  – از هم فاصله داده شده – ۵ را به عنوان يک طرح ميانی اضافه کرده و طرح ١٣را نيز با پای صاف در بالاترين حد قرار می دهيم.  يک راه جديد طرح گذشت را پايين برده ولی زانوها را به اين صورت در بياوريد. 

باز همه چيز به زمان بندی و مکان بندی مربوط می شوند. و انواع بی نهايت هستند.          

يک چنين چيزی بدست خواهد آمد  بگذاريد حالت بدن را در طرح های گذشت، تغيير بدهيم. 

از اينکه يک آدم مشهور را برداشته و حرکات عجيب و غريبی رويش اجرا کنی نترس ( اين حرکات در ۱/۱ است.) 

من فقط برای نشان دادن حد کار و اينکه ما تا چه اندازه ای می توانيم تغييرات بوجود بياوريم اين حرکاتی را که خودم از يک بسکتباليست طراحی کرده ام به عنوان مثال می آورم. 

نتيجه گيری:  

ما می توانيم از آدم های مشهور در حرکات سريع حتی با قيافة واقعی شان استفاده کنيم.   مسلم است که برای يک حرکت خيلی سريع همه ی طرح ها را خودتان بايد بکشيد و يک دستيار می تواند فقط روی سايه ها و عضلات کار کند. 

ميلت کال می گويد : اگر حرکت سريع باشد من خودم همة طرح ها را می کشم. 

 هيچ چيزی مثل خود امتحان کردن نمی شود !  

بی نهايت حالت وجود دارد. 

ما زندگی را عیناً نشان نمی دهيم، ما روی آن تأکید می کنيم. و اگر هم اشتباه کنيم چه کسی ما را سرزنش خواهد کرد؟ يک تست است فقط يک تست. اشتباهات خود را بياموزيد و باز تست کنيد. شايد نيمی از کار در نيايد ولی نيمی ديگر جواب گو خواهد بود و شما چيز جديدی ساخته ايد. 

با وارد کردن ۵ و ١٣ زانوها را بيشتر می شکنيم  يک آدم با زانوهای خم شده 

از هم جدايشان می کنيم تا حالات واضح باشند. 

باز بشکنيد. 

و ما فعلاً کاری با سر و دست ها نداشته ايم. شايد با تغييرات به اين زيادی در پاها، ديگر لزومی نباشد تا سر و پاها را چندان تغييراتی بدهيم. شايد!   شايد هم نه ! 

اين در ۱/۲ نتيجه می دهد ولی بهتر است که در ۱/۱ با اضافه کردن طرح های ميانی جديد بوجود بيايد تا فضابندی ها بهتر شود. 

کمی به سراغ حرکات معمولی بر می گرديم. 

پاها 

مچ پا از اهميت بالايی برخوردار است. خود پا از مچ پيروی می کند و در اهميت ثانويه قرار می گيرد. مچ در واقع تعادل پا را تحت کنترل دارد.  

در صورتی که بخواهيم در دويدن و راه رفتن ها احساس وزن داشته باشيم کف پا را به زمين می چسبانيم و تا آنجائيکه امکانش است پا را عقب نگه می داريم 

و با يک حرکت موجی پا را از زمين بلند می کنيم.

وقتی پاچه ی شلوار کمی بالا می رود يک احساس حياتی به حرکت می دهيم.  و خورده کاری ها و جزئيات هميشه در آخر کار می آيند. 

حرکت پاها 

اين در واقع خلاصه ی يک راه رفتن معمولی است و تقریباً در همه جا جواب می دهد.   در ميانة اصلی (گذشت ) يکی از پاها کمی بالا می رود  پا در مکان گذشت را در يک راه رفتن معمولی مورد مطالعه قرار می دهيم. ابتدا برخوردها را طراحی می کنيم فرض کنيد حرکت در ۱/۸ باشد. آنها را از هم فاصله بدهيد. 

حالا ما ديگر احتياجی به تمرکز روی بالا و پايين ها نداريم و می توانيم روی کف پاها تمرکز کنيم.    حالا با دو تا طرح پايين شروع می کنيم. به قول ميلت کال، اين يک حرکت ايستا است و با توجه به اينکه طرح گذشت در بالاترين حد خود قرار دارد مشکل بالا و پايين حل شده است. 

بعد طرح های ميانی را به طور معمول وارد کرده و ما يک راه رفتن کاملاً معمولی که بينندگان را نيز خسته می کند خواهيم داشت.  همه را همانند يک راه رفتن معمولی در کنار هم قرار می دهيم. 

ولی دو طرح ٣ و ٧ را به اين صورت اضافه می کنيم.   هر چه بيشتر تغييرات بوجود بياوريم کار زنده تر و پرتحرک تر می شود.  حالا دقیقاً با همان چيز شروع می کنيم. 

مسلم است که اين يکی خيلی پرتحرک تر و زنده تر از قبلی ها است.         طرح های ميانی را وارد کرده توجه داشته باشيد که کف پا از مچ پا پيروی می کند. در ضمن به منحنی نيم دايره توجه کنيد. 

حالا تغييراتی بوجود آورده ايم  

–       خم کردن 

–       صاف کردن

–       و دوباره خم کردن

(البته با اينکه اين همه تغييرات بوجود آورده ايم ولی نتيجه زياد با همان طرحی که از برخورد شروع کنيم چندان تفاوتی نخواهد داشت.)    حالا بگذاريد کار را زنده تر کنيم.   زمانی که پا به زمين فشار می آورد تا بلند شود، طرحی می کشيم ( شماره ی ٣ ) و در آن پا را کاملاً صاف در می آوريم و در (٧) نيز وقتی پا به زمين برخورد می کند، آنرا کاملاً صاف می کشيم. 

تغيير و حيات !  

پا بطور ناگهان حرکت کرده در وسط به بالا آمده و دوباره سرجايش فرود می آيد.    طرح های ميانه ای معمولی ای می سازيم با اين تفاوت که در (٢) کف را صاف می کنيم. کف پا را در ٨ نيز روی زمين قرار داده در حاليکه مکان مچ پا در ٨ و ٩ روی هم قرار می گيرد. 

حالا از خود روش های ديوانه واری درست می کنيم. اين کاری است که شايد آرت بابيت انجام می داد باز با همان سه طرح اصلی شروع می کنيم. ولی کف پای اولی را برعکس می گذاريم. 

تمام طرح های ميانی را مثل قبل قرار می دهيم بجز اينکه در طرح ٣ کف پا همانند (١) است و در طرح (٧) نيز کف پا باز به عقب برمی گردد. 

حالا  ٢ و ۴ و ۶ و ٨ را اضافه می کنيم.  طرح ٢ و ٨ نيز باز غير واقعی هستند. 

اين روش کار، همان کارهايی است که آرت بابيت با راه رفتن های گوفی انجام می داد و اين خيلی روی انيماتورهای آن زمان تأثير گذاشت. 

آرت هميشه می گفت : « در صورتيکه علاقه به اختراع داشته باشيد- دنيای انيميشن، دنيای خوبی برای شما خواهد بود- اين دقیقاً نکته ای است که ما را از فيلم های سينمايی واقعی جدا می کند. ما امکان اختراع کردن و نوآوری داريم. »  معمولا يک پا به آرامی برداشته می شود. 

بعد با سرعت در بالا حرکت کرده و با سرعت نيز روی زمين فرود می آيد. 

چرا آن را برعکس نکشيم؟ از ١ تا ۵ پا را با سرعت از زمين بلند می کنيم. از طرح ۵ تا ١١ از وسط با سرعت معمولی عبور کرده و از ١١ تا ۵١ به آرامی روی زمين فرود می آييم 

و اين دقیقاً کاری است که يک مرد واقعی در صفحات بعد اجرا می کند. 

از ١ تا ٩ شخص می خواهد شروع به راه رفتن کند در ۱/۲ و سپس در ۱/۱ پا با سرعت بالا می رود و حرکت شروع می شود و از طرح ٢٣ کم کم احساس وزن بوجود می آيد.  حرکات آغازين در ١٢ فريم و حرکات ادامه دهنده در ١٩ فريم طراحی شده است.  و اگر تمام اين ها را او بتواند در واقعيت اجرا کند ما تا چه حدی می توانيم پيش برويم ؟ 

این مطلب ادامه دارد…

برگفته از کتاب کیت بقای انیماتور اثر ریچارد ویلیامز

خانه انیمیشن